Vandaag is het de laatste dat ik aan de slag ga. Het belooft een druk programma te worden. Mijn aanwezigheid moet hier duidelijk maximaal renderen. Zeker de extra ontmoeting met de public schools komt er wat tussen gefietst.
Omdat de organisator van de safari van vorig weekend me nog wel het een en het ander verschuldigd was, dook hij ’s ochtends vroeg op in het hotel. Nu ja, wat heet vroeg als je elke dag noodgedwongen moet beginnen werken omdat de versterkers van de moskee op 9 staan. Oproep tot het gebed via sms of zo, moet toch ook kunnen. Laten we het erop houden dat mijn religieuze verdraagzaamheid ’s ochtends toch behoorlijk op de proef wordt gesteld. Het resultaat was dat ik al om 7.30 op school was. De eerste vraag die ik te horen kreeg was ok ik de attesten voor de training bij had. Toen ik verwees naar de directeur die daarvoor ging zorgen kreeg ik te horen dat ik een leugenaar was. Fijn is anders, maar het duidt het belang van de attesten aan. Het gaf me wel de gelegenheid het appel aan de vlag mee te maken. Het blijft voor mij een bevreemdend zicht om al die kinderen in militaire slagorde en met militaire commando’s en groeten de vlag te zien groeten. Nadien volgenden een paar les observaties. Toen ik de klas binnenkwam zaten de leerlingen al in groepjes van 5. Groepswerk, tof, dacht ik, maar het bleek een kwestie van een tekort aan handboeken te zijn. De les werd nogal klassiek benaderd maar aan enthousiasme ontbrak het niet. Nadien volgde een overleg op het bureau van de directeur met mr. Gerald. Ik bracht de kwestie van de diploma’s ter sprake en ook de ander documenten die ondertekent dienden te worden. Het feit dat ik niet vergeten was om een extra T-Shirt van de Provincie mee te brengen voor het hoofd van het schoolbestuur en tevens de moeder van de directeur werd duidelijk geapprecieerd en de papieren werden getekend. De directeur had nog geen speciaal papier gevonden voor de diploma’s maar hij beloofde dat het nog dezelfde dag in orde ging komen. (’s avonds heeft hij ze inderdaad in het hotel afgegeven zodat ik ze nog kon tekenen en hij ze ’s anderendaags kon ophalen.) Nadien volgde een intensieve privétraining voor de directie met veel extra info zodat ze zelf de PPT kunnen gebruiken om hun korps zelf te trainen. Ik voelde aan dat Adam Washokera zelf ook graag les geeft en de training wou aangrijpen om nog eens les te kunnen geven aan zijn korps, de sloeber. Het moet gezegd dat het directieteam heel pertinente vragen stelde. In de namiddag stond een bezoek aan Patandi op het programma. Patandi is een lerarenopleiding niet buiten Arusha op de baan naar KIA. Alle leraars zouden ook specialisten zijn in special education needs, dus ik was benieuwd. Het bleek bij een korte bevraging van de methodes die ze gebruiken dat ze nogal sterk leunen op de tradionele methodes die hier overal gebruikt worden, maar dat ze wel wat meer zicht hadden op mogelijke leerstoornissen. De filmpjes werden duidelijk gesmaakt, maar het was duidelijk dat ze uitkeken naar de maaltijd die door mijn duidelijk niet vooraf aangekondigde komst uitgesteld was. Ach ja, het leven zoals het is. Het leek me vooral een kort beleefdheidsbezoek maar bon, de contacten zijn gelegd. Nadien werd ik terug naar Arusha gebracht voor een verrassing door de leraren die ik getraind had. Het werd een onvergetelijke ervaring. Na de ondertussen traditionele en uitvoerige toespraken volgde een bedankingslied en dans door de leraren met Masai-bloed in de aderen. Om kippenvel van te krijgen. Het overleg met mevr. Hindu verliep zeer constructief. Ze zei dat ze nog de ganse avond had nagedacht over de andere visie die uitgaat van de noden van het kind. (Wat kunnen wij doen om jou te helpen ipv wat moet jij als kind doen.). Mama Hindu vertelde dat ze een neefje heeft die door de familie niet aanvaard wordt en een moeilijke periode doormaakt. Ze was diezelfde ochtend nog naar hem gereden en had hem de vraag gesteld wat zij kon doen om hem te helpen en blijkbaar was er toen een emotionele rollercoaster losgekomen. Ze zei dat ze zo in de wolken was van die paradigma schift dat ze haar schouders er ging onder zetten om een soort CLB tot stand te laten komen dat kan instaan voor de screening van leerlingen met zorgvragen. De glimlach op het gezicht van Eunice ging van oor tot oor en ik kreeg voor de tweede keer die dag een krop in de keel. Mama Hindu vertelde ook nog een verhaal over een kind in een Masai-gezin dat geboren was zonder armen. De Masai begraven in zo’n geval het kind levend (de vader en de grootvader). Toen de moeder haar hiervan op de hoogte had gebracht, was ze het kind gaan weghalen. Ondertussen was het kind een jongeman geworden die vanalles met zijn tenen kon ipv met zijn vingers. Toch een straf verhaal. Maar de traditie werd met later ook door Ian bevestigd. De Masai kunnen niet goed om met de dood en met fysieke beperkingen was zijn laconieke commentaar en ja ze begraven zo’n borelingen levend… Na het werkgedeelte trakteerde ik Mama Hindu, Eunice en Nickson op een BBQ met drankje. Het was behoorlijk gezellig zodat ik pas om 23 u terug in mijn hotel was. Ian had het duidelijk goed ingeschat, maar die avond is wel duidelijk een band gesmeed en dat was het belangrijkste. De studenten bezoeken in hun nieuwe verblijf zou er dus niet meer inzitten, maar ze zitten in een veel beter verblijf en dat is het belangrijkste, ook al had ik ze nog dolgraag een extra bezoek gebracht.
0 Reacties
Deze ochtend fungeerde de luidspreker van de moskee vlak naast het hotel naar goede gewoonte als wekker, dus om 5 uur was ik wakker. De laptop gaf voor de tweede keer geen kik en de lader werkte opnieuw niet, ondanks het feit dat er duidelijk elektriciteit was. Gevolg; een bijna platte GSM aangezien ook die niet opgeladen was. Het was om bij te huilen maar aangezien dat de zaak niet ging oplossen, zat er niets anders op dan mijn planning wat te wijzigen en eerst een nieuw bezoek te brengen aan de hersteldienst van Sound en Vision, mijn ondertussen vertrouwde partner in ICT-problemen. Nog voor openingstijd stond ik aan de deur, maar het duurde nog en een half uurtje vooraleer de Mac-specialist binnengewandeld. Hij ging het meteen bekijken, waarschijnlijk sprak mijn bezorgde blik boekdelen. Hij vroeg me om een vijftal minuten te wachten in het halletje. Net op dat moment begon mijn neus te bloeden en zat mijn hemd onder het bloed. Eerst terug naar het hotel dus om propere kleren aan te trekken en veiligheidshalve nog een reservehemd mee te nemen. Mijn vreugde was enorm toen bij de terugkeer bleek dat hij er een uurtje later voor de tweede keer in geslaagd was om mijn laptop terug aan de praat te krijgen. De service was gratis en toen ik hem een tip wou geven weigerde hij aanvankelijk. Pas nadat ik een selfie met hem had genomen met opgestoken duim voor het logo van het bedrijf op zijn t-shirt, maakte zijn gène voor de tweede herstelbeurt op een paar dagen tijd, plaats voor een glimlach. Er kon zelfs opnieuw een grapje vanaf.
Met enige vertraging bracht de daladala me naar Peace Academie waar de stroom bleek uitgevallen te zijn. Na de thee en de versnaperingen en het ondertekenen van de diploma's, was het tijd voor een nieuwe training. Deze keer lag de focus op activerende werkvormen en differentiatie. We deden verschillende oefeningen en de leraars deden actief mee. Head teacher Nickson prees hen herhaaldelijk voor hun enthousiasme en wees hen erop dat aangezien er 3 private pilootscholen zijn, ze pioneers waren en dat ander scholen hun deze methoden gingen benijden. Het was voor een stuk toch ook wel een beetje een prestigezaak voor zijn school, zoveel is duidelijk. De leerkrachten beslisten om hun middagpauze op te offeren om nog meer vragen te kunnen stellen en ik voelde aan dat de timing voor mijn volgende afspraak niet gehaald zou worden. Maar hey, this is Afrika, timing is hier ondergeschikt aan de doelen die men wil bereiken. Het is in elk geval minder hypocriet dan zich achter een timing te verschuilen om zaken niet grondig te moeten doen. Het hoogtepunt voor de leraars was duidelijk de uitreiking van de diploma's die ze kregen. Voor de gelegenheid hadden ze deze op hard papier en in kleur laten afdrukken. Kostprijs, een halve €/stuk. Later maakte Nickson me duidelijk dat ze waarschijnlijk zelf ook dergelijke trainingen zullen gaan geven in public schools en dat dit diploma zeer goed stond op hun CV. Elke leraar wou individueel op de foto en nadien werd een groepsfoto gemaakt. Nadien wilden nog een paar dames een selfie met mij nemen, krijg dat seffens thuis maar uitgelegd :-). Na de middag werd ik in Meru Primary school verwacht; een school die een afdeling heeft voor leerlingen met een visuele en auditieve beperking. Het was de bedoeling om ook de public schools bij het project te betrekken. Onder andere Bara Public School en Opendo Friends. Daarnaast kwam er ook opnieuw een delegatie van Peace, Bright Future en Highridge om de zoveelste sessie rond inclusie en differentiatie bij te wonen. Eunice blijft maar iedereen uitnodigen zodat er voor sommigen ongetwijfeld stukken zullen bijzitten die ze al gehoord hebben. Ik nam de vrijheid om uit de 150 slides die ik ondertussen had, een selectie te maken die zich richtte op belang van onderwijs voor de ontwikkeling van een land, diversiteit en vooroordelen, en inclusief onderwijs. Het gebruik van actieve werkvormen zou ik telkens expliciet benadrukken, telkens ik er een gebruikte. Voor de training nam Eunice me even apart en zei me dat ze erin geslaagd was om mevrouw Mama Hindu uit te nodigen en dat scheen een belangrijk iemand van het ministerie of zo te zijn. Toen ik aan Eunice zei dat ik me af en toe wel tot haar zou richten om het belang van een CLB in de verf te zetten knipoogde ze samenzweerderig als teken van verstandhouding. Wat een madam, ze weet verdomd goed waar ze mee bezig is. Naar goede gewoonte begon de sessie met enige vertraging, maar ik ben dat ondertussen zo gewoon dat ik de extra tijd die ik langer zal besteden aan de sessie er ook zonder verpinken bijlap. Bij de aanvang werd de ronde van de tafel gedaan en iedereen omstandig voorgesteld. Mama Hindu bleek van een non-profit organisatie te zijn die opkomt voor de rechten van vrouwen en kinderen en die blijkbaar via familiebanden vrij dicht bij de president staat. Het leek me geen onsympathieke dame en dat bleek ook tijdens de uiteenzetting. Ze was oprecht geïnteresseerd en stelde vele vragen, in tegenstelling tot de mensen van de public schools. Toen ik hen geruststelde dat ze ook tussendoor vragen mochten stellen antwoordde iemand dat het de eerste keer was dat ze op een bijscholing was. Nadat ik haar had verzekerd dat deze Mzungu alleen mensen bijt als hij echt veel honger heeft, kon er een glimlach vanaf. De truc met de hond werkte ook bij deze groep vrij goed en mama Hindu schudde van het lachen. Na een drietal uur dacht ik dat het wel tijd was om af te ronden, zeker omdat we eigenlijk al een uur te lang bezig waren. Toen ik klaar was, volgde een overleg in het Kiswahili waarvan ik alleen het woord watoto (kinderen) kon verstaan. Na het nodige gepalaver werd me duidelijk gemaakt dat het schema voor morgen zou aangepast worden en dat er opnieuw een training voor deze groep zou komen en dat Mama Hindu opnieuw aanwezig zou zijn. Het was tof dat ze na de sessie nog met mij kwam praten en nog een heleboel vragen stelde over hoe het CLB bij ons dan wel precies werkt. ’s Avonds stond een bezoek aan het huis van Nickson op het programma. Er was geen elektriciteit in de wijk maar zijn vrouw Maria toverde met de glimlach een maaltijd op tafel. Ze was zeer verheugd om me in haar huis te ontvangen, de kinderen keken er ook zeer naar uit zei Nickson maar toen ik binnenkwam bleken ze vooral zeer bedeesd te zijn. Op het menu butternutsoep met soepvlees en als hoofdgerecht soep van kip met groenten. Het leek sterk op Gentse waterzooi, al waren de gaartijden niet diegene die Jeroen Meus hanteert. Het deed ze duidelijk plezier dat ik alles opat en voor sfeer en gezelligheid krijgen ze van mij een 10. Nadat ze me terug aan het hotel hebben afgezet volgt nog een babbel met Ian Mamuya, de uitbater van het hotel. Ik had hem beloofd om op mijn laatste avond voor al zijn werk dat hij voor ons heeft gedaan iets te gaan eten in Spices en Herbs Ethiopian, één van de betere restaurants van Arusha. Eunice had ondertussen laten weten dat na de extra sessie van nog een gesprek en petit comitée met Mama Hindu op het programma stond en dat ze zeer graag zou hebben dat ik erbij was. Toen ik aan Ian zei dat we de uitlopende timing kennende waarschijnlijk niet al te vroeg gingen kunnen eten, glimlachte hij. Het was een goed teken dat er nog zo’n informele babbel op het programma stond zei hij, dat is in Tanzania zeer belangrijk en gezien onze doelstellingen, belangrijker dan een etentje met hem. Hij gaf me de hint om Mama Hindu op barbecue met een drankje (of is het omgekeerd) te trakteren. Dat etentje met mij zou hij tegoed houden tot een volgende bezoek aan Arusha. Ik was wel blij met deze tip want ik voel vaak aan dat ik de culturele codes nog lang niet allemaal ontcijferd heb, gelukkig heb ik Ian en Nickson om met wegwijs te maken. In het kader van het Train the Trainer project stond vandaag een bijscholing op het programma voor de leerkrachten en de directie van Highridge school. Omdat ik zeker niet te laat wou komen en het de eerste keer was dat ik met de dala dala naar deze school kwam arriveerde ik een half uur te vroeg bij de Pepsifabriek vlakbij de school. Bij het binnenkomen van de school herkenden de kinderen me van mijn vorige werkbezoek en ze verwelkomden me zeer hartelijk door in groep "good morning teacher" te zeggen. Mijn edele poging om in het Swahili te antwoorden wekte zowel enthousiasme als hilariteit op. Ik vermoed dat ik qua Swahili het niveau van de legendarische Jean-Marie Pfaff nog niet overstijg op dit moment. Alle begin is moeilijk, maar het lijkt me wel een doenbare taal. Ik ben benieuwd naar het niveau van de studenten op het einde van hun verblijf als ze hier drie maanden zullen verbleven hebben.
Gisteravond had ik een "certificate of attendance" voor de training opgemaakt en gemaild naar Adam Washokera, de directeur en kort nadien werd ik al opgebeld. Hij was wat in paniek omdat hij geen hard papier meer had en hij stond erop dat het certificaat voor de leraars op hard papier werd afgedrukt. Zijn grote vrees was dat ik die certificaten niet ging kunnen ondertekenen. Nadat ik hem verzekerde dat ik de school verschillende keren ging komen bezoeken om nog wat extra lessen te geven, was hij gerustgesteld. De verwachtingen waren duidelijk hoog gespannen en ondanks jaren ervaring in het lesgeven voelde ik het toch wat kriebelen omdat ik de Adam en de leraars niet wou teleurstellen. Ik mocht het lokaal nog niet binnen voor het helemaal in orde was gezet, dus er was nog tijd voor een informele babbel met de directeur. Het deed hem duidelijk deugd dat ik vertelde dat zowel ik als de studenten ook nog veel van hen kunnen leren. Arthur, die net observaties achter de rug had, bevestigde dat hij veel werkvormen had gezien die we bij ons ook toepassen, maar dan onder een iets andere vorm. Toen ik Adam vertelde dat ik in het lokaal van de kleuters van Olivamaria meteen kon zien dat ze zaken had overgenomen van bij ons, was hij duidelijk vereerd. Nu ja, je voelt ook aan alles dat Olivamaria een zeer goede leerkracht is die van alles oppikt. Een beetje later werd ik de leraarskamer binnengeleid en kon de training beginnen. Na mezelf voorgesteld te hebben vond ik het nuttig om eerst het belang van de figuur van de leerkracht eens te benadrukken, zowel voor de ontwikkeling van het individuele kind als voor de ontwikkeling van de ganse maatschappij. De historicus in mij kon het niet laten om de vergelijking te maken met het "Arm Vlaanderen" uit de negentiende eeuw en het belang van de uitbouw van het onderwijs voor de economische en maatschappelijke ontwikkeling te schetsen. Het gaf de burger duidelijk moed en ze waren zeer blij toen van mij elk een kaartje kregen van "saved by the bell" met daarop de boodschap dat elk kind een goede leraar verdient en dat we daarom de leraars dankbaar zijn. Na de wijze waarop het onderwijs in ons land is georganiseerd kort voor te stellen en ook VIVES voorgesteld te hebben kon ik dieper ingaan op welke aspecten specifiek zijn voor elk onderwijsniveau. Uit de gesprekken in België in oktober en uit de observaties was al gebleken dat in Tanzania kleuters gedrild worden in wiskunde. Toen ik vertelde dat de focus bij ons nog veel meer op spelend leren en creatief ontdekken ligt keken ze, behalve Olivamaria, wat vreemd op. Anderzijds is het hier ook niet enkel drill en had ik tijdens de observaties opgemerkt dat ze hier ook met liedjes en dansjes werken in de wiskundeles, maar dan eerder als een tussendoortje. Dat was een handig aanknopingspunt om aan te geven dat wij hoofdzakelijk met dat soort werkvormen werken en dat echte drill bij kleuters eigenlijk niet voorkomt. Nadien kwamen ook de accenten die we leggen in het lager en middelbaar onderwijs aan bod. Nadien was het tijd om in te gaan op diversiteit, vooroordelen en inclusie. Aangezien ik me in een land bevind waar ouders hun kinderen met een beperking thuis verborgen houden uit schaamte leek het topic vooroordelen aansnijden een goede instap. Meteen ook een uitgelezen kans op over te schakelen op een meer interactieve vorm van lesgeven door een aantal activerende vormen rond vooroordelen uit te leggen en toe te passen. Ik kon het niet laten om deze gelegenheid aan te grijpen om te vertellen dat in België vroeger hyperactieve kinderen soms fysiek gestraft werden omdat ze de les stoorden, maar dat we dat niet meer doen omdat we nu weten dat het kind er niet kan aan doen dat het ADHD heeft en dat we nu vertrekken vanuit de zorgvraag van de leerling. Het was fijn om Olivamaria in de les te hebben die met voorbeelden vanuit België kon getuigen dat soms met eenvoudige middelen die kinderen hun energie kunnen kwijt raken en dat zoiets eigenlijk ook hier perfect mogelijk moest zijn. Nu ook hier zijn de eerste stappen gezet. De meest recente wet geeft aan dat een leraar niet meer dan 3 tikken met de lat mag uitdelen aan een leerling, de geesten zijn duidelijk aan het evolueren. Nu het is niet aan mij om hun systeem te bekritiseren en ik heb dat dan ook niet gedaan. Ten andere, ik ben zelf als leerling ook nog geslagen geweest dus zover in het verleden ligt dat nu ook niet in België. Het volgende thema was het zorg continuum maar ik voelde al snel aan dat behalve voor de directeur, die zeer aandachtig luisterde en vele vragen stelde, het iets te theoretisch was voor de meeste leraars. Tijdens de volgende training moet ik dat vooraf concreter maken. Nu was het ad hoc bijsturen en ik merkte dat het met zeer concrete voorbeelden wel verstaan werd. Ik vermoed dat in de opleiding hier weinig theorie aan bod komt, behalve bij een master als Adam. Het stuk over de andere mindset die nodig is om leerlingen met speciale behoeften kon ik gelukkig ondersteunen met een paar filmpjes waarbij ik hen zelf kon laten nadenken en de aandacht terug toenam. Nu ja we waren op dat moment ook al een paar uur bezig met de training. De leerkrachten stelden vele vragen en het nam behoorlijk wat tijd in beslag om op alle vragen te antwoorden, maar het was fijn dat er zoveel interesse was. Op het einde beraadslaagden ze in het Swahili en Mr. Washokera stond erop dat ik nog een training zou geven op een andere dag. Na nog wat informele babbels was het tijd om een bezoek te brengen aan de moeder van Adam die naast de school woonde en het schoolbestuur voorzat. Aangezien wat problemen heeft met haar gezondheid was het aan ons om haar een bezoek te brengen omdat zij niet goed meer uit haar huis kon. Uit respect voor Mama Washokera deden we onze schoenen uit. Na de zeer uitgebreide begroeting waarbij zeer uitvoering naar iedereens toestand werd gevraagd, nam iedereen plaats in de woonkamer. Mijn Swahili is nog zeer beperkt maar de Shikamoo begroeting die voor gerespecteerde ouderen wordt gebruikt, zorgde ervoor dat het ijs meteen gebroken was. Natuurlijk was er frisdrank en voedsel, deze keer waren het een soort nogal zoete gebakjes. Zoet is niet meteen mijn ding, maar when in Rome, ... kan je beter laten blijken dat je vereerd bent met het aanbod, en dat was niet gelogen. Elke leerkracht werd precies ondervraagd in het Swahili en toen kregen ze hun nieuwjaarsgeld overhandig van Mama Washokera. Toen bleek dat het bezoek toch wel vermoeiend was voor haar, was het tijd om afscheid te nemen. Ze wou me wel nog een hoed laten zien die jaren geleden door iemand van LzG was overhandigd aan haar ondertussen overleden echtgenoot en die ze zorgvuldig bewaard had. Geschenken worden hier niet achteloos aan de kant gelegd... Wordt vervolgd. Vandaag vertrek ik voor 2 weken naar Tanzania in het kader van zijn opdracht als ankerfiguur internationalisering en lector diversiteit aan Hogeschool VIVES campus Torhout. In Tanzania zal ik in scholen werken rond Special Education Needs en diversiteit en een structurele samenwerking opzetten voor een wederzijdse uitwisseling van studenten en docenten in het kader van het Train the Trainer project. Dit jaar zijn voor de eerste keer VIVES-studenten naar Arusha getrokken om mee te werken aan dit project dat in samenwerking met Leraars zonder Grenzen en de districtsverantwoordelijke voor onderwijs in Arusha, mevr. Eunice Elibariki tot stand is gekomen. Amelie Augustijns, Thibo Devos, Dieter Missiaen, Arthur Ostyn en Cedric Samyn zullen in drie verschillende scholen stage lopen gedurende drie maanden.
De provincie West- Vlaanderen ondersteunt de mobiliteit van docenten en studenten aan hogescholen en kent hiervoor subsidies toe. Het is dankzij deze steun dat dit project mogelijk werd. Geschiedenis Begin 2017 contacteerde Leraars zonder Grenzen de VIVES Hogeschool met de vraag of het studiegebied onderwijs interesse had om mee te werken aan het Train the Trainer project. Hierdoor zou het mogelijk zijn voor studenten om stage te lopen in het lager en secundair onderwijs in Arusha, Tanzania. Gezien de interessante focus van dit project werd beslist om samen te werken. Dit leidde onder impuls van Leraars zonder Grenzen tot een bezoek van een Tanzaniaanse delegatie bestaande uit 3 Tanzaniaanse leerkrachten en de districtsverantwoordelijke voor onderwijs in oktober 2017. Op hun programma stond vanzelfsprekend een meerdaags bezoek aan de VIVES Hogeschool. Er was bijzonder veel interesse in de wijze waarop in Vlaanderen wordt gewerkt aan inclusief onderwijs en omgaan met diversiteit en in de wijze waarop onderwijs in het algemeen en onze lerarenopleiding in het bijzonder georganiseerd zijn. Hierdoor werd het mogelijk dat er studenten uit Brugge en Torhout richting Tanzania trekken om er stage te lopen in het lager onderwijs. De studenten krijgen de kans om door hun observaties en door les te geven te groeien in internationale competenties, nl. taal, interculturele competenties, globaal engagement, persoonlijke groei en op vakgebied. Train the Trainer In de zomer 2016 kregen de Tanzaniaanse leerkrachten hun eerste workshops door mensen van LzG. In deze workshops kwamen onder andere leerstoornissen en hoe hiermee omgaan, werkvormen en hoe dit integreren in de les aan bod. Daarnaast kregen ze info over hoe een lesvoorbereiding op te stellen en informatie over leerprocessen. In 2017 volgde een bezoek door LzG aan Tanzania waarbij werd gekeken in welke mate de nieuw verworven kennis in de praktijk werd gebracht. Een bezoek aan België in oktober 2017 gaf inspiratie aan een delegatie van Tanzaniaanse leerkrachten omdat ze de kans kregen te kijken welke mogelijkheden er in België aangeboden worden op het vlak van onderwijs. Zowel regulier als allerlei aangepaste vormen van onderwijs kwamen aan bod. (Ziekenhuisschool, Freinet, Autisme-klas…). Kristof De Craene en de studenten van VIVES zullen vanaf februari de Tanzaniaase leerkrachten verder ondersteunen in dit project. Dit zal onder meer gebeuren door het geven van workshops gedurende een halve of volledige dag. Het is de bedoeling om samen met de studenten/leerkrachten een andere methodologie aan te bieden aan de leerlingen in de lagere en secundaire school, waardoor ze op een actieve manier gaan leren en meer betrokken zijn tijdens de lessen. Ik kijk uit naar deze spannende uitdaging maar bovenal kijk ik er naar uit om onze Tanzaniaanse vrienden terug te zien na al die maanden. Jambo! |